یکی از مسئله های پر چالش در حوزه امامت، اصل انگاری امامت است. بسیاری از اهل سنت، توحید، نبوت و معاد را اصول دین دانسته اند و امامت را یکی از مباحث فقهی در حوزه دین به حساب می آورند. برخلاف آنان امامیه، این آموزه را یکی از ارکان و اصول دین می شناسند. افزون بر احادیث بسیاری که در منابع روایی فریقین گواهی بر اصل بودن امامت می دهند، این مسئله را باید از منبعی همچون قرآن کریم که تمام مسلمانان آن را قبول دارند، مورد کنکاش قرار داد. این نگاشته بر آن است که با روش جدل احسن، دیدگاه قرآن کریم نسبت به مسئله اصل انگاری امامت را با استفاده از منابع تفسیری معتبر اهل سنت و روایات تقسیری، جویا شود. در این مقاله پس از بیان مفاهیم واژگان اساسی به بحث اصل انگاری امامت در قرآن کریم پرداخته می شود. سه دسته از آیات نورانی؛ افضلیت مقام امامت از نبوت مانند آیه«.. قالَ إِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِماماً »، وظایف انبیاء در جامعه مانند آیه« وَ جَعَلْنا مِنْهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنا» و متشابهات قرآن مثل آیه «... ثُمَّ اسْتَوى عَلَى الْعَرْش»، آیاتی هستند که برای اثبات اصل انگاری امامت از آن ها یاری جسته شده است.
)