برای بدست آوردن اندیشه امامت در یک مدرسه‌ی کلامی، باید میراث بجای مانده از آن مدرسه را در سه حوزه‌ی «چیستی امامت»، «صفات امام» و «راه تعیین وشناخت امام» که تحت عنوان «امامت شناسی» نامگذاری می شوند، مورد بررسی قرار داد. جریان کلامی، عقلی مدرسه حلّه که بر پایه‌ی اندیشه‌ی سدیدالدین حمّصی ومتاثر از مبانی سیدمرتضی و معتزله متاخر شکل گرفت، در طی سه قرن با ورود اصطلاحات و براهین فلسفی توسط محقق طوسی، وتوسعه دلایل عقلی توسط ابن میثم بحرانی، و بهره گیری از دلایل نقلی در کنار براهین عقلی توسط علامه حلّی و فاصل مقداد به کمال خود رسید. آنچه در این مقاله با روش کتابخانه ای بدست آمده این است که درحوزه «چیستی امامت» همان مبانی حمّصی با توسعه و تعمیق بیشتر ارائه گردید و درحوزه «صفات امام» دلایل عقلیِ ضرورت صفات، توسط ابن میثم بحرانی افزایش یافت وعلامه حلّی و فاضل مقداد با استفاده از دلایل نقلی براهین دیگری نیز اقامه کردند. درحوزه «راه تعیین و شناخت امام» بزرگان این جریان نصّ ومعجزه را تنها راه شناخت امام دانسته و با براهین متعدد به نقد نظریه‌ی انتخاب (اهل سنت) و دعوت (زیدیه) پرداخته اند.
)