یکی از دشواریهای پیش روی میراث حدیثی شیعه، ادعای وضع و جعل در نگاشتههای کهن شیعی است. از جمله دستاویزهای این ادعا، دو گزارش در رجالکشّی است. بر پایۀ این دو گزارش، دورهای کموبیش 70 ساله از تاریخ حدیث شیعه، یعنی از زمان شهادت امام باقر علیهالسلام در 114 ق. تا زمان به امامت رسیدن امام رضا علیهالسلام در 183 ق. با اتهام بزرگ وضع و جعل روایات به دست مغیرة بن سعید و ابوالخطاب و پیروان این دو، رویارو شده است؛ پدیدهای ویران گر که سرانجام توسط یونس بن عبدالرحمن، متوقف شده و میراث حدیثی شیعه به دست وی، پالایش میشود. در این نوشتار تلاش بر آن است که با نظر داشتِ واقعیتهای ملموس و عینی در تاریخ حدیث شیعه که در پرتو مدیریت فرهنگی نهاد امامت سامان یافته اند، نادرست بودن این دو گزارش به اثبات رسد.
حسینی شیرازی, سید علیرضا, & عزیز وکیلی, طاهر. (1393). بازخوانی گزارش دسّ و تحریف غالیان در پرتو کارکرد فرهنگی نهاد امامت. امامت پژوهی, 4(15), 31-69.
MLA
سید علیرضا حسینی شیرازی; طاهر عزیز وکیلی. "بازخوانی گزارش دسّ و تحریف غالیان در پرتو کارکرد فرهنگی نهاد امامت". امامت پژوهی, 4, 15, 1393, 31-69.
HARVARD
حسینی شیرازی, سید علیرضا, عزیز وکیلی, طاهر. (1393). 'بازخوانی گزارش دسّ و تحریف غالیان در پرتو کارکرد فرهنگی نهاد امامت', امامت پژوهی, 4(15), pp. 31-69.
VANCOUVER
حسینی شیرازی, سید علیرضا, عزیز وکیلی, طاهر. بازخوانی گزارش دسّ و تحریف غالیان در پرتو کارکرد فرهنگی نهاد امامت. امامت پژوهی, 1393; 4(15): 31-69.