سند صحیفۀ امام رضا علیه السلام که در قرن چهارم هجری از دارقطنی، عالم بزرگ اهل‌سنت، نقل شده، در این مقاله مورد بررسی قرار می‌گیرد. برخی، عبدالله بن احمد، از راویان این صحیفه را مورد جرح قرار داده‌اند. در این نوشتار پس از بررسی دقیق راویان، ثابت شد که وی علاوه بر این‌که جرحی ندارد، از عالمان و فقیهان صاحب تألیف و مورد وثوق علمای شیعه و سنی بود. بر اساس یافته‌ها، تنها دلیل جرح این راوی، محتوای این صحیفه بود که شامل برخی از احادیث فضایل امیرالمؤمنین علیه السلام و ادلۀ اثبات خلافت بلافصل ایشان است. با رجوع به شرح احوالات عبدالله بن احمد در کتب تراجم، عیان شد که منشأ جرح و اتهام کذب به این راوی، ابن‌جوزی است که به دشمنی با خاندان رسول خدا صلی الله علیه و آله و شیعیان، معروف بود. با بررسی تفصیلی اقوال عالمان جرح و تعدیل در سده‌های مختلف، این مطلب به اثبات رسید که قریب به اتفاق عالمان سنی، رأی ابن‌جوزی در مورد عبدالله بن احمد را نپذیرفته، روایت او را در کتب خودشان نقل کرده‌اند. بنابراین آنچه قطعی است، رفع اتهام کذب از عبدالله بن احمد در سند این صحیفۀ شریف است. فقط کسانی کلام او _ مبنی بر کذاب بودن عبدالله بن احمد _ را تکرار کرده‌اند که دشمنی‌شان با اهل‌بیتِ رسول خدا؟صل؟ عیان بوده است.
)