ولایت اهلبیت علیهالسلام به عنوان یکی از مهمترین آموزههای دینی در تراث شیعی معرفی شده است. مناسک عبادی نیز از اهمیت ویژهای در ادیان الهی برخوردار میباشد؛ البته ایندو از اهمیتی برابر برخوردارنیستند. کثرت اتیان مناسک عبادی توسط برخی از دشمنان اهلبیت علیهمالسلام و عدم اهتمام برخی از شیعیان به این مناسک، این پرسش را مطرح میکند که کدام یک از ایندو گروه، جایگاه بهتری نزد خداوند دارند. این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی در صدد اثبات رابطه ولایت اهلبیت علیهمالسلام و مناسک عبادی در تراث شیعی میباشد. یافته اصلی این مقاله این است که در بسیاری از مکتوبات شیعه و سنی آمد است که عبادت و اعمال انسان، اگر از دالان ولایت اهلبیت عصمت و طهارت عبور نکند و با امر ایشان نباشد، بیهوده و بیثمر است و در قبال آن عذاب و خذلان الهی نصیب چنین عابدی خواهد شد؛ در مقابل اگر فردی ولایت اولیای خدا را بپذیرد، ولی از روی هوای نفس مرتکب گناهی شود، خداوند متعال به واسطه ولایتش، او را به نور توبه و مغفرت هدایت میکند و در نهایت، رستگار میشود.