ظهور خالصانهٔ اسلام در میان عرف جاری جاهلیت، با پیروی از امامتِ رسول خدا(ص) رخ داد. این امامت، پناه و نگهبان حیات و مرجعیت دین میباشد. تشیع با توجه به اصل امامت متکوّن و متنوع شده است؛ لذا مسیر شناخت جریانات شیعی در قرن اول، به زمینه و نحوهٔ اعتقاد به امامت باز میگردد. امامت نخستین مسئلهای بود که مسلمانان را به خود مشغول کرد و ابنعباس اولین و مؤثرترین شخصیت شیعه از عباسیان است. او را میتوان ناظر بر همهٔ حوادث و جریانات دینی و اجتماعی قرن اول به شمار آورد. وی در طول حیات خود و معاصرت با چهار امام، همواره سعی میکند به عنوان یک شیعهٔ تأثیرگذار و فعال، باقی بماند. اما فرزندان وی، ابتدا برای همراهی با شیعیان سیاسی و سپس برای کسب قدرت، از تشیع اعتقادی فاصله گرفتند و در آستانهٔ حاکمیت، از تشیع تفضیلی حداقلی نیز عدول کردند. آنان با خروج از تشیع و تغییر رویکرد اعتقادی، به تقابل و تخاصم با ائمه و شیعیان پرداختند.
آیت اللهی, سید علی. (1397). جریانشناسی تشیع در قرن اول: بررسی موردی رویکرد اعتقادی ابنعباس و عباسیان به امامت. امامت پژوهی, 8(2), 7-38. doi: 10.22034/jep.2018.91171
MLA
سید علی آیت اللهی. "جریانشناسی تشیع در قرن اول: بررسی موردی رویکرد اعتقادی ابنعباس و عباسیان به امامت". امامت پژوهی, 8, 2, 1397, 7-38. doi: 10.22034/jep.2018.91171
HARVARD
آیت اللهی, سید علی. (1397). 'جریانشناسی تشیع در قرن اول: بررسی موردی رویکرد اعتقادی ابنعباس و عباسیان به امامت', امامت پژوهی, 8(2), pp. 7-38. doi: 10.22034/jep.2018.91171
VANCOUVER
آیت اللهی, سید علی. جریانشناسی تشیع در قرن اول: بررسی موردی رویکرد اعتقادی ابنعباس و عباسیان به امامت. امامت پژوهی, 1397; 8(2): 7-38. doi: 10.22034/jep.2018.91171