راهیابی احادیث پرشمار راویان ضعیف یا متهم به غلو و دروغگویی به نگاشته‌های حدیثی شیعه و حتی معتبرترین آنها، پیامدهایی چون انکار آموزه‌های نهفته در احادیث این گروه و تردید در درستی برخی از آنها را به دنبال داشته است. چاره‌اندیشی در چگونگی رویارویی با این راویان و احادیث آنها، به‌ویژه آن دسته از احادیث که به‌گونه‌ای با باورهای پیوسته با امامت گره خورده‌اند، ازجمله بایسته‌های حدیثپژوهی به شمار می‌رود. در این مختصر کوشیدهایم با بازخوانی بخشی از میراث امامتی سه تن از راویان متهم به غلو: سهل بن زیاد، محمد بن سنان زاهری و محمد بن علی ابوسُمَینة، و تطبیق آنها با دیگر احادیث هممضمون و روایتشده از سوی راویان ثقه، همسویی این دو مجموعه و بالتّبَع، باورپذیر بودن دستۀ نخست را نشان دهیم.
حسینی, سید علیرضا. (1395). جستاری در آموزه‌های امامتی سه تن از راویان متهم به غلوّ و نشانه‌های باورپذیری آنها. امامت پژوهی, 6(20), 85-132. doi: 10.22034/jep.2016.81079
MLA
سید علیرضا حسینی. "جستاری در آموزه‌های امامتی سه تن از راویان متهم به غلوّ و نشانه‌های باورپذیری آنها". امامت پژوهی, 6, 20, 1395, 85-132. doi: 10.22034/jep.2016.81079
HARVARD
حسینی, سید علیرضا. (1395). 'جستاری در آموزه‌های امامتی سه تن از راویان متهم به غلوّ و نشانه‌های باورپذیری آنها', امامت پژوهی, 6(20), pp. 85-132. doi: 10.22034/jep.2016.81079
VANCOUVER
حسینی, سید علیرضا. جستاری در آموزه‌های امامتی سه تن از راویان متهم به غلوّ و نشانه‌های باورپذیری آنها. امامت پژوهی, 1395; 6(20): 85-132. doi: 10.22034/jep.2016.81079
)